Ramadan en Eritea ?

Zo het is alweer een tijdje geleden dat jullie wat van mij hebben vernomen en op verzoek van velen weer een nieuw verhaal.
Oh ja eerst de bedankjes voor diegenen die mij nog steeds kaartjes sturen inclusief fantastische geboortekaartjes.
Alhoewel ik geen broers of zussen heb ben ik toch "oom" geworden van mijn lieve nichtje Danya !!!

Inmiddels is het hier de derde week vanm de ramadan; Het is een hele belevenis dit hier in Saoedie Arabie mee te mogen maken. Vlak voordat de Ramadan begon leek het net of we vlak voor kerst leefden. Iedereen was vrolijk en opgetogen en er hing zo'n speciaal sfeertje zoals de meesten wel zullen kennen. Ook voor mij geld hier tussen zons opkomst en zonsondergang geen eten,
drinken en niet roken in het openbaar. Nou dit was wel ff wennen, maar gelukkig heb ik een eigen kantoortje en kon ik mijn deur sluiten en "stiekhuuum" wat eten en drinken. Samen met mijn collega Ad stikem roken op zijn kantoor lukte in het begin nog wel, maar toen kwamen er vage vragen wie er toch zat te roken, dus dat gelukje is voorbij. Daarnaast blijft iedereen de hele nacht wakker om rond 5 uur na het eerste gebed te gaan slapen, na drie weken zie je iedereen hier dus langzaam in zombies veranderen. Het verkeer is 's ochtend een grote chaos omdat iedereen nu tegelijk de weg op gaat en 's avonds als de winkels weer geopend zijn na het laatste gebed lijkt het wel of de oorlog is uitgebroken, iedereen gaat dan shoppen en alle wegen staan muurvast. Dan heb ik het nog niet eens gehad ovber de nachtelijke gebeden tussen 12 en 5 uur 's ochtend die mij al flink wat nachtrust hebben gekost(helaas hebben ze onze compound tussen 3 mosques geplaatst). In ieder geval alles went, maar dit niet zo goed.

Nu even iets anders, het is mij gelukt een weekje aan de ramadan te ontsnappen en ben daardoor een week in Eritrea geweest om mijn vriendinnetje daar te bezoeken.
Vrijdag 20 oktober begon het feest, ik moest 's ochtend om 7 uur vertrekken van Riyadh naar Jeddah (Saudie) om daar mijn
volgende vlucht met Eritrean airlines te pakken. Het ging daar in Jeddah bijna goed mis, want ik was geland op een nationaal vliegveld en moest nog met de taxi naar het internationale vliegveld. Eenmaal op dat vliegveld aangekomen (een kleine drie kwartier voor vertrek) moest ik mijn bagage nog inchecken. Blijkt de incheck balie al gesloten te zijn. Mij werd simpelweg gezegd "sorry meneer een uur voor de tijd sluit de incheck balie". Na wat charmes in de strijd te hebben gegooid werden er wat telefoontjes gepleegd en mocht ik alsnog inchecken, hoewel men vreemd keek dat ik naar Eritrea wilde. Uiteindelijk kon ik na nog flink wat gehannes bij de douane (ze konden weer eens een stempel in mijn paspoort niet vinden) en een lange rij
bij de paspoort controle op het nippertje het vliegtuig gehaald, dacht ik. Eenmaal in het vliegtuig zijn we nog een uur aan de grond gebleven. Iedereen vraagt zich nu af waarom? Nou dat is ook weer een verhaal apart; er blijken dus op elke vlucht naar Eritrea op alle plaatsen die over zijn mensen te worden geplaatst die worden gedeporteerd van Saudie naar Eritrea vanwege ongeldige verblijfsvergunningen en weet ik wat allemaal nog meer. In ieder geval na een klein uurtje stegen we uiteindelijk op tegemoet naar mijn Afrikaanse avontuur.

Na een uur en 20 minuten gevlogen te hebben en fantastische landschappen te hebben gezien vanuit het vliegtuig begonnen we te landen. Een lichte paniek sloeg mij om het hart want ik zag eigenlijk alleen maar weilanden en eigenlijk niets wat op een bewoonde wereld duidde. Gelukkig zag ik vanuit mijn ooghoeken dat er aan de andere kant van het vliegtuig een stad zichtbaar werd en een landingsbaan, pfeeeeuw. Na een goede landing stopten we bij een gebouw dat misschien 1% van het oppervlak van Schiphol bestreek en mochten we het vliegtuig uit. We moesten langs het vliegtuig naar het gebouwtje lopen voor de paspoortcontrole en na deze controle kon ik wachten op mijn koffers. Tijdens het wachten werd ik er op gewezen dat ik al mijn niet Eritreaanse geld moest opgeven, zodat men precies wist hoeveel ik meenam in het land. Daarna volgde de bagagae controle geheel handmatig en ieder moest zijn koffer openen. Een aardige meneer van de douane kreeg mij in het vizier en escorteerde mij langs de douane met de simpele vraag " something to declare"
en voor ik het wist kon ik zonder al mijn koffers open te maken doorlopen en toen ja stond ik in Eritrea.

Ik werd opgevangen door mijn vriendinnetje haar broer en zus en een bossie rode rozen ;-) . Eenmaal in de auto kwam het gesprek op gang in een wat gebrekkig Engels, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik heb tijdens de reis van 30 minuten mijn ogen uitgekeken. Ik zag mensen op paard en wagen rijden, koeien, schapen en geiten die midden op de openbare weg liepen. Heeeel veeel mensen die gewoon langs de kant van de weg liepen en heel veel mensen die fietsten, wij zijn dus niet het enige land dat veelvuldig gebruik maakt van de fiets. Eenmaal bij haar moeder aangekomen werd ik heel warm onthaald volgens Eritreaanse traditie. Haar moeder maakte een geluid "loeloeloeloeleoleoeleoleeleoleoele" en begon popcorn voor mijn voeten
te strooien. Ik had het ff niet meer en was weer eens zwaar onder de indruk. De rest van de middag daar gezeten en heerlijke koffie gedronken; deze koffie heb ik gedurende mijn vakantie dagelijks gedronken en ik vind dat wij in Nederland ook weer op dergelijke wijze koffie moeten maken. De koffie bestaat uit nog ongebrande koffiebonen en wordt daarna op een gastelletje gebrand in een
pannetje en daarna vermalen om vervolgens met gekookt water te worden verwerkt tot de lekkerste koffie die ik ooit heb gehad. Genoeg over mijn koffie avontuur.....

Achter in de middag werd ik gedropt in het hotel en de luxe hier stond in schril contrast met de buitenwereld. Na mezelf te hebben opgefrist en wat te hebben gegeten werd ik opgepikt door haar broer om onze tijd te besteden in een van de vele bars. Hier heb ik dan ook kennis gemaakt met goed te drinken Asmara (hoofdstad Eritrea) bier; Het smaakt als Heineken dus dat is altijd goed ;-). Na gezellig gebabbeld te hebben en bekeken te worden (ik werd mij ervan bewust dat ik eigenlijk de enige blanke op straat was) kregen we een telefoontje waar we bleven. Mijn vriendinnetje was namelijk geland en wij waren de tijd vergeten in de bar. haha, kan gebeuren toch ?
Vlug naar het vliegveld gecrossed, zover dat kan met alle overstekend wil en de gaten overal in de weg, en daar het weerzien met Tsige........

Wat een wereld van verschil met Nederland en met Saudie, de mensen hebben daar heel weinig, maar toch blijft iedereen lachen en niemand is te beroerd voor een praatje ook al is zijn dat soms wat vage gebaren om elkaar iets duidelijk te maken. De tweede dag werd ik natuurlijk uitenodigd (zoals de rest van de week) om bij Tsige's moeder te gaan eten. Ik had al een kennis gemaakt met het Eritreaanse voedsel (rundvlees met een sausje dat pittig is met Eritreaans brood dat nogal zurig is) en vroeg dus of er wat anders te eten was wetende dat ik het brood met vlees niet lekker vond. Dus sprongen we in de auto en gingen we een vis en rijst kopen in de binnenstad. Na eerst ff getankt te hebben a 2 euro per liter, kwamen we bij een gebouw waar vis werd verkocht en ik denk dat het maar goed is dat de keuringsdienst van waren hier geen toezicht hield. We kochten een vis van ongeveer een meter lang en deze werd ter plekke voor ons gefilleerd en klaar gemaakt. Daarna werd de rijst gekocht a 15 euro voor 10 kilo. En konden we terug naar het dorpje waar Tsige's moeder woont.
Zoals je ziet is alles verschrikkelijk duur in dit land, speciaal voor de mensen daar, als je ervan uitgaat dat iemand gemiddeld 2 euro per dag verdient. In ieder geval lekker gegeten en weer een gezellige avond gehad.

Uiteindelijk was het woensdag en gingen we de tocht naar Massawa maken, dit is DE kustplaats van Eritrea en ik verheugde mij er dus op om hiernaar toe te gaan. 's Ochtend rond een uurtje of 9 vertrokken en na 20 minuten reden we al in de bergen.

Toen we de berg op reden werd mijn neus en maag zwaar op de proef gestelt. Men heeft ooit eens besloten de afval
verbranding in de bergen te laten plaatsvinden. Nee, niet zoals jullie denken een fabriek met een verbrandings oven, maar gewoon een open veld in de bergen waar alles in de hens wordt gezet. Je kunt je voorstellen welke geur dit oplevert bij een temperatuur van rond de dertig graden. Na dit te hebben overleeft werd alles groen in de bergen, miljoenen kaktussen vullen alle bergwanden en daartussen door loopt de door Italianen (Eritrea was ooit een kolonie van Italie) aangelegde weg naar
Massawa. Na ongeveer een uurtje rijden zag ik plotseling allemaal bavianen in het wild rondlopen. Natuurlijk wilde ik als groot dierenliefhebber even met mijn familie praten. Jeetje wat hebben deze beesten een grote tanden van dichtbij (2 meter). De stop was van korte duur, want volgens mij voelden ze zich bedreigd en begonnen ze ons met stenen te bekogelen.

Na 2 uur fantastische landschappen te hebben gezien, van weelderig groen tot woestijn zanderig, kwamen we aan in Massawa. Mijn eerste indruk was fantastisch want we stopten even op een toegangsweg met aan beide zijden de rode zee, waar pelikanen te zien waren. Na even verder gereden te hebben bleken we in een soort van spookstad uit te komen waar eigenlijk helemaal niets te doen was. Normaal was het daar in de weekenden druk en gedurende vakenties, maar ja geen van beiden dus pech. Dus na een duik genomen te hebben zijn we maar weer terug gereden.

De volgende dag nog een bezoekje gebracht aan de plaatselijke ZOO, maar wat ik daar aantrof verbijsterde mij nogal. Alle dieren (apen,hyena's, wat vogels, schilpedden en een struisvogels) zaten in nogal kleine hokjes hun dag uit te zetten. Samen met het feit dat de ZOO geplaatst was naast de verbrandingsplaats en de stank van de dieren was dit wel het kortste bezoek
ooit voor mij aan een dierentuin. (de dierenbescherming zou hier wel raad mee weten) Maar ja of je het de mensen daar
kwalijk kunt nemen.......

De laatste dag heb ik nog iets bijzonders beleefd. Het was namelijk een nationale dag en er was binnen de familie een baby geboren, wat volgens traditie gevierd wordt met een schaap of rund. Dus wij naar de plaatselijke veemarkt en daar een schaap gekocht. Ik mocht het schaap achter in de kofferbak plaatsen en er mee naar "huis" rijden om het daar vervolgens in de tuin te plaatsen. Kort daarna arriveerde er een "mannetje" die wel raad wist met het schaap en toen ben ik maar even een blokje om gaan maken. In feite is er niets vreemd aan want wij laten een dergelijk iets in onze slachthuizen doen. In ieder geval maakt dat de gedachte voor mij iets makkelijker haha.

De laatste avond, na allerlei inheemse attributen te hebben gekregen en gekocht als souvenir voor thuis hebben we met de
hele familie Pizza's gegeten (Italiaanse trekjes zijn duidelijk achtergebleven) werd het tijd voor nog een bakkie koffie en het afscheid, zodat ik de volgende morgen om 8 uur weer terug kon om vervolgens de hele dag niets meer te kunnen eten, vanwege de nog steeds geldende Ramadan in Saudie.

Al met al een indrukwekkende ervaring. Ik heb hier in dit land gezien hoe mensen het moeten doen met heeeeeel weinig. Ik heb het in mijn verhaal niet gehad over de huizen (stokken met doeken eroverheen) waarin sommige mensen in dorpjes buiten Asmara leven. Ik heb het niet gehad over de wegen, meestal van zand en rotsen. Ik heb het niet gehad over het leger waar je in dienst moet als je onder de 30 bent (man/vrouw) en geen baan of kind hebt en de patrouilles die ze achter in de middag uitvoeren om de mensen te controleren of ze niet aan voorgaande voorwaarden voldoen, dit gaat gelukkig niet met harde hand. En zo zijn
er nog veel meer dingen waardoor ik denk dat wij het in Nederland onze handen mogen dichtknijpen voor wat betreft hoe goed wij het wel niet hebben.

Maar nu iets anders, nog een weekje (10 oktober) en dan is het weer zo ver, Sjeik Mark zet dan weer voet op Nederlandse bodem en na een kleine 10 weken weg geweest te zijn ben ik er ook wel weer aan toe om iedereen te zien !

Dus ik zou zeggen tot volgende week allemaal.

Groetjes Mark